Het verhaal van Marit.

Vandaag lezen jullie mijn verhaal. Ik ben Marit, 21 jaar, studente Orthopedagogie aan de HoGent en één van de oprichters van VZW OnmeetbaarMeer.

Mijn verhaal, of toch dat van mijn psychische kwetsbaarheden, kwam in een stroomversnelling terecht nadat de eerste lockdown afgekondigd werd. Daarvoor had ik al een verstoorde relatie met eten, maar gedurende de eerste en tweede lockdown heeft dit zich ontwikkeld in een eetstoornis. De lockdowns hebben mijn eetstoornis niet veroorzaakt, maar hebben het wel in de hand gewerkt. Het groeiende isolement, het constante gepraat over coronakilo’s en het idee krijgen door sociale media dat iedereen zichzelf aan het verbeteren was, speelden zeker een rol in hoe alles geëscaleerd is.

Na de tweede lockdown kwam ik dan ook bij mijn huisarts terecht die die plakker op mijn hoofd plakte. Die van anorexia nervosa.

Door mijn huisarts werd ik doorverwezen naar het UZ in Gent. Na een paar maanden op de wachtlijst te staan, kwam ik daar terecht bij een psychiater op de poli eetstoornissen, die mij doorverwees naar een psycholoog en diëtiste. En zo startte mijn hulpverleningstraject, na nog meer wachtlijsten.

Ik werd al snel op de volgende wachtlijst gezet: die voor een residentiële opname op de afdeling eetstoornissen van het UZ Gent.

Eind juni 2021 ging ik daar in opname, voor vier maand, dus tot eind oktober 2021.

Opname. `

Ik verwijs altijd naar mijn opname als een reddingsboei. Toen ik het telefoontje kreeg dat er plaats vrijkwam op de afdeling voor mij, ging het mentaal echt slecht. Ik stond al maanden op de wachtlijst en ik wou echt hulp, maar had het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik wist niet wat herstel inhield, ik wist niet waar ik moest beginnen, en tegelijk wist ik niet hoe ik nog een dag langer met dat stemmetje in mijn hoofd moest leven. Dus dat telefoontje was wel echt mijn redding.

Maar, al snel bleek dat ze in opname niet veel kunnen doen aan de onderliggende mentale problemen. Ze hebben mij enorm geholpen met het terug durven eten, het leren eten. Ze hebben mij een structuur aangeleerd rond eten die voor anderen zo normaal is, maar voor mij onmogelijk leek in het begin van die vier maand durende opname. Ze hebben mij een structuur gegeven waar ik in het echte leven mee verder kon. Zodat er plaats vrijkwam in mijn hoofd om aan die onderliggende problemen te werken buiten opname. Zodat mijn hoofd zich op andere dingen kon focussen dan eten en bewegen.

Daar hebben ze wel echt mijn relatie met eten verbeterd. Wat zeg ik, de relatie met mijzelf verbeterd. Daar kon ik voor de eerste keer in een lange tijd geloven dat ik er wel mocht zijn, dat ik nog grote dingen in mijn leven ging doen, dat ik meer ben dan een eetstoornis, en dat ik beter kon worden.

Ik ben nu meer dan een jaar uit opname en die structuur die ze mij daar aangeleerd hebben, de dingen die ze daar tegen mij zeiden rond eten, zelfbeeld, zelfzorg en het “verdienen” van eten, zijn nog steeds zaken waar ik naar teruggrijp op moeilijkere dagen. Het is een houvast, een vorm van hoop.

Ze zoeken daar ook wel echt samen met je naar zaken waarvoor je wilt vechten. En dat is iets heel belangrijk in de wil vinden om te herstellen.

Een eetstoornis draait niet alleen om eten.

Het idee dat eetstoornissen alleen om eten draaien nog zo oververtegenwoordigd in onze samenleving. Mensen zeggen nog altijd: “eet gewoon”, “eet meer”, “eet minder”, …

In mijn geval was die eetstoornis gewoon een symptoom, van alles wat daar onder lag. Het was een manier om, om te gaan met de onzekere en gevaarlijke wereld tijdens de coronacrisis. Het kwam uit een wil om niet te voelen, een wil naar controle, een soort van constante in een wereld die heel onvoorspelbaar was. Die eetstoornis heeft echter wel niet geholpen bij één van bovenstaande zaken, daar ben ik mij nu heel bewust van.

Het draait niet alleen om eten.

Mensen met anorexia stoppen niet gewoon met eten, anders had ik hier nu niet gezeten.

Mijn eetstoornis was een symptoom, dus op een gegeven moment moest ik dan ook mijn eetstoornis losmaken van waaruit dat ze kwam. Moest ik inzien dat die eetstoornis mij niet ging helpen in het omgaan met al de rest. Eerder het tegendeel. Ze maakte mij niet gelukkiger, ze maakte het niet gemakkelijker. Die eetstoornis ging de rest niet oplossen. Dus ik moest eerst stappen zetten in mijn herstel van mijn eetstoornis, zodat ik dan stappen kon zetten in het herstellen van alles wat daaronder zat.

Traumaverwerking.

Als mensen het woord “trauma” horen denken ze direct aan iets heel erg. En dus was het ook voor mij even slikken toen bleek dat ik trauma’s heb. Ik vind het nog steeds moeilijk om in te zien dat het “erg genoeg” is, om wat ik heb meegemaakt een trauma te noemen. Ik denk dat dat bij alles rond mentale gezondheid is. Want wanneer is het “erg genoeg”? Wanneer verdien ik hulp?

Ik denk dat ik hier dan ben om te zeggen dat vanaf dat iets u belemmert op welke manier dan ook, je het verdient om daar hulp voor te krijgen.

Ik heb zeker al stappen gezet in het verwerken, het loslaten, het leren leven met trauma’s.

Wat is herstel voor mij?

Herstellen van een eetstoornis is vallen en opstaan, 550 keer tegen de muur lopen en terug rechtkrabbelen, incasseren, wenen en doorgaan, blijven kiezen voor uzelf.

Ik vind herstellen van een eetstoornis een ultieme vorm van zelfrespect. Dat kan alleen maar als je op een gegeven moment inziet dat je het wel waard bent. Dat je een leven kan leven waar je blij mee bent, waar je trots op bent en dat je wilt leven.

Het is dan soms goed op zoek te gaan naar redenen, dingen, mensen, … die je herstel in de hand werken, waarvoor je wilt herstellen. Als je niets hebt om voor te herstellen (lees: je eetstoornis neemt zo veel van je af), dan wordt herstel in mijn ogen zo veel moeilijker. En je kan die dingen om voor te leven, voor jezelf maken, maar opnieuw dat kan alleen maar als je herstelt.

Ik denk dat het enorm belangrijk is dat je weet waarvoor dat je herstelt, waarvoor dat je leeft. Dat is wel echt een zoektocht.

Ik weet niet wat herstellen van trauma is, want ik ben daar zelf nog niet. Ik hoop dat herstellen van of leren omgaan met trauma betekent dat het je niet meer bij verrassing vloert. Ik kan een super goede dag hebben, en dan kan er één iets gebeuren, waardoor ik als een klein kind lig te wenen op de grond. Omdat dat ene ding een trigger was, een trigger naar gebeurtenissen, naar gevoelens en dan opeens is het daar allemaal in overvloed. Ik hoop dat herstellen van trauma betekent dat het daar mag zijn, maar mij niet meer overspoelt.

Nog steeds botsen op moeilijke momenten.

Ik heb het gevoel dat vanaf je zegt dat je aan het herstellen bent van een eetstoornis, mensen ervan uitgaan dat je genezen bent. “Je bent bijgekomen in gewicht dus je bent genezen”, maar nee. Want, ja, ik ben bijgekomen in gewicht, en ja, ik zie vanwaar ik kom en het gaat zo veel beter, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds aan het vechten ben tegen een stem in mijn hoofd die mij op sommige dagen harder wil kapot maken dan andere. Ik geloof wel in volledig herstellen, maar het is niet omdat iemand bijkomt dat die het niet nog soms moeilijk heeft, het is niet omdat iemand bijkomt dat die persoon genezen is.

Opnieuw, dat idee zorgt ervoor dat iemand die hulp wil vragen nog eens extra geconfronteerd wordt met: “Is het nog wel erg genoeg?”, “Zijn er geen mensen die die hulp meer kunnen gebruiken dan ik?”.

Ik denk dat dat zowel geldt voor herstellen van een eetstoornis en leren inzien dat ‘trauma’, trauma is.

Op vlak van traumaverwerking bots ik nog op van alles, zoals ik al zei: beseffen dat het erg genoeg is, of dat het een probleem is, is op dit moment misschien wel hetgeen waar ik het hardst op bots. Maar opnieuw, het is een kwestie van jezelf het gunnen om het moeilijk te mogen hebben met bepaalde zaken, het is een kwestie van jezelf toelaten te voelen, jezelf toelaten dat je beter verdient dan dit, al is dat zo veel makkelijker gezegd dan gedaan.

Sociale media.

Ik zie sociale media in herstellen van een eetstoornis echt in drie niches.

De eerste is de niche die misschien wat ‘onschuldig’ lijkt: een kop in de krant over coronakilo’s of over hoe “heroïne chic” terug in is. Ik denk dat het onschuldig lijkt omdat we het normaal zijn beginnen vinden dat de media een mening heeft over ons uiterlijk, we zijn het normaal beginnen vinden dat we het gevoel hebben dat we daaraan moeten voldoen. Daarom lijkt het onschuldig, maar het is niet onschuldig. Want we worden constant geconfronteerd met de kant van de media die op ons uiterlijk focust. Voor mensen die het dan al moeilijk hebben met hun lichaam is dat niet helpend en kan het heel veel schade teweegbrengen.

De tweede niche is de toxische “herstel”community op Instagram, tiktok, Tumblr. Die waarin mensen beweren dat ze aan het herstellen zijn om daarna nog in beeld te brengen hoe weinig ze vandaag gegeten hebben, hoe ze eruit zien, hoe een eetbui er uit ziet (op een niet zo heel educatieve manier). Dit is gewoon echt heel toxisch, en daar komen mijn haren echt van recht. Want ik kan dat nu relativeren, en ik kan nu zien dat dat geen echt herstel is, maar twee jaar geleden kon ik dat niet zien en keek ik naar hun op want zij waren zogezegd ook aan het “herstellen”.

De derde niche is één waarvan dat ik hoop dat ze er nog lang is, de herstelcommunity die wel heel vruchtbaar is. Waarin dat we elkaar vinden in de moeilijkheden, maar ook de mooie momenten in herstel. Waarbij het niet meer allemaal om nummertjes gaat en vergelijken, maar om educatie, en groepsgevoel, en steeds iemand vinden waar je naar opkijkt, en succesverhalen, een reden te meer om te herstellen, hoop.

Sociale media kunnen dus heel toxisch zijn, maar er zijn ook heel veel accounts over mentale gezondheid die een klankbord zijn voor mensen die het moeilijk hebben, die mooie dingen zeggen en doen en motiverend werken.

De VZW.

Juni 2022 kreeg ik, na maanden mijn verhaal rond herstel gedaan te hebben via een blog en Instagram, het gevoel dat ik meer wou doen dan gewoon mijn verhaal vertellen. Zo kwam het idee voor ‘Benefiet ‘Onmeetbaar Meer’ er. Een benefiet waarop we geld wouden inzamelen voor organisaties die laagdrempelige hulp aanbieden aan mensen met een eetstoornis. Door heel wat omstandigheden moesten we het benefiet een jaar uitstellen (lees: naar 20 augustus 2023), en had ik ook meer tijd om daarover na te denken en dat idee, om iets te doen rond mentale gezondheid, te laten groeien in mijn hoofd.

En zo kwam ik op het idee om een VZW op te richten die mentale gezondheid als missie heeft. Melissa en ik kennen elkaar al een tijdje en toen ik haar dat idee voorstelde zag ze het eigenlijk quasi direct zitten om dit samen met mij te doen. Zo ontstond VZW Onmeetbaar Meer.

Voor mij is het belangrijk dat we met de VZW een platform kunnen creëren voor mensen uit alle lagen van de bevolking, die elk op hun manier kwetsbaar zijn. Een platform dat hopelijk voor iedereen die het soms moeilijk heeft een klankbord kan zijn, een platform dat hoop biedt. Hoop die niet onterecht is, omdat we wel succesverhalen/succesmomenten delen, en al het vallen en opstaan daarrond.

Daarnaast zijn er de benefieten die we willen organiseren rond verschillende psychische kwetsbaarheden. Die willen we organiseren ten voordele van organisaties die laagdrempelige hulp aanbieden, die ergens een oplossing kunnen bieden op de lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg.

Die wachtlijsten zijn er, en er is geen enkele hulpverlener die daar iets aan kan veranderen, maar ze zijn wel een probleem. Want, ik geloof dat die lange wachtlijsten wel echt de druppel kunnen zijn wanneer je eindelijk klaar bent om hulp te vragen en die te krijgen. Daarom willen we laagdrempelige organisaties in de kijker zetten, waar er minder of geen wachtlijsten zijn. Waar iedereen terecht kan, met een bepaald probleem. Toen ik twee jaar geleden in die lange wachtlijsten terecht kwam, en hulp wou, vond ik die organisaties niet, jammer genoeg. En ik geloof wel echt dat zij zo veel kunnen betekenen voor mensen die het moeilijk hebben.

Wat ik nog wil meegeven aan mensen die door een moeilijk periode gaan.  

Weet dat het feit dat je hier nog steeds bent, en nog steeds elke dag probeert, al een overwinning op zich is. Weet dat er een prachtig leven voor je staat, ook al kan je het nu misschien niet zien. Ik denk dat iedereen met kwetsbaarheden, al geworsteld heeft met de vraag “Wordt het leven beter dan dit?”. Ik kan uit persoonlijke ervaring spreken als ik zeg dat het leven altijd beter wordt dan het donkere hol waar je nu in zit. Het feit dat je sterk genoeg bent om dag in dag uit met die problemen in je hoofd te leven, wil ook zeggen dat je sterk genoeg bent om daarvan te herstellen.

Blijven vallen en opstaan, blijven kruipen, ploeteren en zwemmen, blijven incasseren, wenen en doorgaan. Blijven gaan, hoe lastig en moeilijk het ook is, het wordt echt wel beter.