Het verhaal van Melissa.

Hallo, ik ben Melissa en ik ben 24 jaar.
Ik ben een paar jaar geleden mijn bachelor in het kleuteronderwijs behaald. 

Dus, dit ben ik! :) 

Mijn verhaal

Rond mijn 15de verjaardag begon ik moeilijkheden te krijgen met mijn mentale gezondheid.
Ik kon mij nergens echt goed aarden en lag heel hard in de knoop met mezelf, vooral op vlak van school.
Ik was perfectionistisch, wat veel effect had op mijn schoolwerk. Daarnaast had ik het moeilijk om zelf logica te vinden in mijn eigen hoofd. Vragen zoals: “Wat is er aan de hand en hoe ga ik hiermee om?”, waren alomtegenwoordig.
Hoe ik daarmee omging uitte zich dan voornamelijk in hoe ik omging met eten.

Toen was het nog niet gediagnosticeerd, maar later bleek dan dat ik worstelde met boulimia. 

Ondanks dit alles heb ik mijn studies wel gewoon afgewerkt, en dat ging wel allemaal. Maar mentaal was het heel lastig. 

Ik ben dan na mijn studies naar het buitenland gegaan, ik heb toen een jaar in Australië gewerkt. Dat heeft mij heel goed gedaan en ik heb daar heel veel mooie momenten meegemaakt. Maar, ik kwam tijdens de coronacrisis terug naar Belgïe, waardoor ik mijn vrienden niet vaak kon zien. Daardoor kwam ik in een soort van isolement terug. Dat zorgde voor een herval in mijn boulimie.

Er waren ondertussen ook een paar dingen gebeurd die een negatief effect hadden op mij en ik ben dan stilaan van boulimie naar anorexia gegaan.

Ik heb dan ook mijn eerste opname gehad, maar met de ingesteldheid dat “het allemaal niet zo erg is” en “ik geen eetstoornis heb”.
En uiteindelijk, als je opgenomen wordt met mensen met dezelfde problematieken, neem je heel veel over. Waardoor, toen als ik terug thuis was en ik mijn eigen leven terug moest opbouwen, dat niet lukte. Ik had heel veel trucjes geleerd en ben daardoor dieper in mijn anorexia gezakt. Ik was nog niet klaar om te herstellen.

Ik ben mijzelf toen compleet beginnen afzonderen van iedereen en zat volledige in mijn eigen wereld, de wereld van mijn eetstoornis.

Uiteindelijk ging het zo bergaf, dat een tweede opname aan de orde was.
Die tweede opname verliep ook niet super vlot en is uiteindelijk vroeger stopgezet, maar het heeft mij wel terug leren eten, waar ik blij om ben.

Het is pas na die tweede opname, toen ik mij liet omringen door vrienden en familie, dat ik de beslissing maakte om te beginnen herstellen. Weliswaar met ambulante hulpverlening.

Ondertussen heb ik ook de diagnose gekregen van een persoonlijkheidsstoornis, maar dat is een diagnose die ik minder goed kan aanvaarden. Ik pak deze ook wel aan, want net als alle andere mentale problemen moet ik hier ook tijd voor maken om volledig te kunnen herstellen.

Ik ben in de tussentijd ook heel hard beginnen ontdekken wie ik zelf ben, zonder eetstoornis.
Bij mijn omgeving ben ik ondertussen ook uit de kast gekomen en dat is iets waar ik super trots op ben.

Geaardheid

Open zijn over mijn geaardheid was voor mij wel moeilijk. Ik heb 23 jaar in de kast gezeten omdat ik zo bang was om mijzelf te zijn. Wat ook heel veel effect heeft gehad op mijn mentale gezondheid.

De moeilijkheden met het aanvaarden op wie ik val, waren de zoveelste druppel in de emmer die het moeilijk maakte op mentaal vlak.

De manier waarop ik uit de kast ben gekomen, vond ik zelf ook niet zo leuk.
Ik was op een festival, had een pintje te veel op, en zei gewoon tegen mijn vrienden: “Hey, I’m gay!”. Dat was niet hoe ik het hun wou laten weten.
Maar desondanks dat, hebben zij hier wel heel goed op gereageerd.

Toch werd het niet bij iedereen even goed onthaald, zeker niet in het begin. Ook daar heb ik mentaal wel van afgezien, maar ik kan er mij nu wel overzetten. Ik sta nu ver genoeg in mijn proces om de reacties van anderen te kunnen aanvaarden.
Had ik dit 2 jaar geleden gedaan en dezelfde reacties gekregen, dan was ik misschien niet zo sterk geweest en had ik dit niet van mij kunnen afzetten.

Langs de andere kant, bleek dat iedereen in mijn omgeving wel een voorgevoel had dat ik op vrouwen val. Gelukkig liet iedereen mij wel gewoon in de kast zitten. Ik kreeg enerzijds de tijd om voor mijzelf uit te maken wanneer ik klaar was om uit de kast te komen. Dit zorgde er ook voor dat toen ik uit de kast kwam iedereen op dezelfde manier reageerde, nl. niet helemaal verrast, dat zorgde er voor dat ik meer en meer het gevoel kreeg dat het wel oké is. Voor sommige mensen bleef het wel even verschieten. 

Op zich ben ik blij dat ik uit die kast ben en dat ik hier nu open en eerlijk over kan communiceren. Dit is ook echt iets waarvoor ik wil vechten.
Het blijft nog altijd een taboe bij sommige mensen, wat zo jammer is!
Het had zo een positief effect gehad op mijn mentale gezondheid als ik het gevoel had gehad dat ik gewoon eerlijk kon zijn, dat er geen schaamte is in het vallen op hetzelfde geslacht. 

Herstel

Nu kan ik wel zeggen dat ik eindelijk aan het werken ben richting herstel op alle vlakken.

Op vlak van eetstoornis heb ik echt al heel veel stappen gezet. Niet alleen qua gewicht en eten, maar ook rond hulpverlening en acceptatie van hulp.

Ik denk ook echt dat er verschillende stappen zijn die je moet zetten in herstel van een eetstoornis.

Een paar maand geleden kon ik niet werken aan het mentale deel van mijn eetstoornis omdat het toen echt ging over aansterken. Toen kon ik dat niet begrijpen, ik begreep niet waarom ik sondevoeding moest opstarten of bijvoeding moest nemen want “het is toch een mentale stoornis?”. Maar, een eetstoornis doet fysiek ook veel, ongeachte hoeveel je weegt. Het is fysiek slopend.
Nu ben ik op het punt gekomen dat ik aan het mentale deel ervan kan werken omdat ik “gewichtshersteld” ben. Nu hou ik mij bezig met de vragen: “Waarom wou ik die controle over eten?” en “Waarom was ik zo bang van gewicht bijkomen?”. Want nu kan ik echt inzien dat die zaken er niet meer toe doen. 

Ik heb ook wel een goeie basis van hulpverlening. Ik zie nog steeds mijn psycholoog, een beeldende therapeut, diëtist en ga nog langs bij het Universitair Ziekenhuis in Gent.
Ik heb deze hulp ook vrij snel gehad en ben daar ook zeer dankbaar voor. Ook ben ik dankbaar voor het feit dat ik ze nu ook nog heb.

Er zijn heel veel mensen die deze hulp niet direct kunnen krijgen en die ook niet weten waar ze naartoe moeten voor hulp.
Ik heb op dat vlak gewoon heel veel geluk gehad met hulpverlening en het traject dat ik heb kunnen afleggen. 

Ook al duurde het wel heel lang om tot dit punt te komen.
Dus ik kan mij niet indenken hoe lang het zou duren als je niet, of niet snel, deze hulp ter beschikking hebt. 

VZW

Ik wist af van het benefiet van Onmeetbaar Meer en had mijzelf al aangeboden als vrijwilliger voor die dag.
Maar dan kwam Marit met het idee: “Laten we een VZW oprichten!”.
Ik vond dat wel een heel mooi idee, want hulp krijgen voor mentale problematieken is nog altijd zeer moeilijk. 

Er zijn heel veel organisaties die zich daarvoor inzetten, maar we hebben daar niet altijd weet van.
Als ik had geweten hoeveel hulp er eigelijk was toen ik 15-16jaar was, had ik misschien al meer stappen kunnen zetten, had ik mij misschien minder eenzaam gevoeld.  

Maar er is wel hulp, die ook kan meehelpen om de lange wachtlijsten korter te maken. Ikzelf heb ook lang op deze wachtlijsten gestaan voor opnames die op dat moment wel echt nodig waren. Waardoor je dan precies weer stappen achteruit zet voordat je stappen vooruit zet. Dat is jammer, maar dat is nu eenmaal hoe het momenteel is.
Daarom ben ik wel blij dat er organisaties zijn, zoals ANBN, ESpoir…, die kunnen helpen om deze wachtlijsten deels weg te werken.

Daarnaast struggle ik ook met andere mentale problematieken en ook die zijn belangrijk genoeg om in de kijker te zetten.
Ik merk dat, ondanks dat ik gewoon Melissa ben, ik moeite heb met toegeven dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Er wordt daar een negatieve connotatie aan gegeven.
Mensen kennen bepaalde problematieken vanuit de media, wat jammer is. Maar dat beeld klopt vaak niet met hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat.
Het is niet omdat ik soms anders reageer of moeite heb met verwerken wat er in mijn hoofd omgaat, dat ik het probleem ben.  

Daarnaast wil ik ook vechten voor de LGBTQIA+ community, omdat ik zelf weet hoe moeilijk het is om er mentaal mee om te gaan dat je niet in het ideale plaatje past dat sommige mensen in onze maatschappij hebben. Ik had heel graag gehad dat ik weet had van organisaties die daar net voor vochten toen ik zo jong was.
Ik denk niet dat het mij zou geholpen hebben om open te zijn over mijn geaardheid, maar het had jongere Melissa wel vooruit geholpen.
Ik heb daarnaast ook in mijn omgeving redelijk wat vrienden die queer zijn en het lijkt mij geweldig om hun verhaal via de VZW te kunnen delen. Op die manier kunnen we andere mensen het gevoel geven dat ze hier niet alleen in zijn. 

Dus eigenlijk vind ik de missie gewoon heel belangrijk en hoop ik dat we mensen kunnen bereiken die het op dat moment nodig hebben.

Nog iets kwijt?

Als laatste wil ik gewoon even melden dat de problematieken die er nu zijn of de valkuilen waarin je blijft vallen: je gaat er uit en erdoor geraken.

Het leven opgeven is echt niet de beste optie, ook al lijkt dat nu misschien wel zo.
Er zijn mensen die je steunen, ook al voel je je nu zo eenzaam.

En ben je bang om jezelf te zijn: be you, do you!
Wees open en eerlijk naar jezelf toe. Eens je dat doet zal je dat ook bij je omgeving kunnen.
En mensen die je niet accepteren voor wie jij bent, zijn zij het dan wel waard om in je leven te zijn?

Er is echt een vangnet om op terug te vallen.
Ben je bang om uit de kast te komen? Stay in there as long as you want, en kom er pas uit als JIJ er nood aan hebt.
Je bent hier niet alleen in en we zijn met héél veel die achter jou staan!

And I’ll be proud to wear the pride flag for you, all day, everyday. 

Het komt allemaal wel echt goed. Ook al voelt het nu niet zo en lijkt die kuil heel diep.
We gaan helpen om een laddertje te vinden om er terug uit te kruipen. 

Because: YOU CAN DO IT!

Yeah.