Vandaag neemt Tine jullie mee in haar verhaal. Tine is 19 jaar en zit momenteel in een residentiële opname in Karus, voor haar Borderline Persoonlijkheidsstoornis.
Naast borderline, kreeg Tine eerder al de diagnoses Boulimia Nervosa en ADHD, en herstelde ze van een depressieve stoornis.
Tine haar verhaal.
Rond mijn 14e, begon ik te worstelen met eten, ik zat in een best wel competitief sportmilieu, dat speelde daar zeker een rol in. Ook was ik op die leeftijd best wel beïnvloedbaar, opmerking over hoe ik eruitzag deden mij heel veel.
In de coronacrisis escaleerden die onzekerheden en problemen rond eten zich tot boulimie. Net zoals voor velen, was het feit dat iedereen aan zichzelf begon te werken, voor mij, die al zo hard aan het worstelen was met eten, de ultieme doodsteek.
Daarnaast viel mijn sport, wat daarvoor een groot deel van mijn leven was, ook weg. Heel veel van mijn tijdsinvulling ging daar naartoe, maar ook mijn sociale leven was daar.
Toen school terug begon, kon ik in de mengeling tussen gewoon- en afstandsonderwijs mijzelf heel moeilijk vinden. Ik wist niet goed meer wie ik was in de les, en daarnaast kon ik door de constante eetgestoorde gedachten ook niet zo goed meer opletten.
Thuis ging het op dat moment ook niet goed meer. Ik kon oprecht geen weg meer met mijzelf, en mijn gezin kon daardoor ook geen weg meer met mij.
Daardoor zijn we op een gegeven moment beland bij de psychiater in het UZ Gent, die dan besliste dat ik dringend op de pauzeknop moest duwen en tijd voor mijzelf moest nemen. Met als gevolg dat ik drie weken op de PAAZ gezeten heb. Dat zorgde inderdaad wel voor die pauzeknop, dat haalde mij even uit mijn alledaagse context waar niets meer leek te lukken.
Langs de ene kant heeft dat mij dus wel geholpen, maar langs de andere kant ook niet omdat mijn eetstoornis daar eigenlijk volledig vrij spel kreeg.
Toen ik daar dan op ontslag ging mocht ik niet direct terug naar school. Waardoor dat ik de laatste weken van mijn 6e middelbaar gemist heb. Ik kreeg wel mijn diploma, dat werd dan gebaseerd op mijn vorige jaren daar. Ik ben mijn school heel dankbaar dat ze dat gedaan hebben, niet veel mensen hebben het geluk dat ze daar op school rekening mee kunnen houden. Het piekt ergens wel nog steeds dat ik mijn laatste jaar van het middelbaar niet op school heb kunnen doorbrengen.
Door heel de tijd thuis te zitten belande ik dan eigenlijk mentaal weer in een heel negatieve spiraal. Daardoor belande ik weer een week op de PAAZ, en van daar ben ik binnengegaan in het UZ in Gent op de afdeling eetstoornissen, waar ik een opname van 4 maand gehad heb.
Over mijn opname op de afdeling eetstoornissen.
Altijd als wij het daar het toen over hadden, en nu soms nog steeds, dan zijn wij daar eigenlijk niet zo positief over. We hadden daar zo veel frustraties, wat ergens logisch is want de psychiatrie hoort niet leuk te zijn. Maar, als ik daar nu op terugkijk kan ik wel zien dat ik het daar op dat moment echt verschrikkelijk vond, maar dat die plaats er ook echt voor gezorgd heeft dat ik een andere mindset heb vandaag. Die opname heeft er echt voor gezorgd dat ik wil blijven vechten, omdat ik zag hoe veel mooier het leven buiten de psychiatrie kan zijn. Als ik nu nog een keer een lastig moment heb, dan denk ik altijd bij mijzelf “Ik heb daar echt geen 4 maand gezeten om nu terug in die patronen te hervallen”. Dat is echt een drijfveer.
Desondanks ben ik wel echt dankbaar dat ik de kans heb gekregen om daar te zitten, want nogmaals, niet veel mensen hebben die kans.
Over ADHD.
In het UZ ben ik er dan ook achter gekomen dat ik ADHD (= Attention Deficit Hyperactivity Disorder) heb. Wat enorm veel verklaarde, maar het is ergens ook wel enorm pijnlijk dat die diagnose nu pas gesteld is. Ik denk dat die diagnose mij enorm vooruit had geholpen toen ik aan het puberen was, ik voelde mij toen zo alleen en wist totaal niet waarom ik het met sommige dingen moeilijker had dan anderen. Dingen die voor mij de normaalste zaak van de wereld waren, waar ik geen twee keer bij nadacht bleken verkeerd te zijn, of “abnormaal”. Waardoor ik mij slecht voelde, maar die waren perfect te verklaren vanuit mijn ADHD.
Nu probeer ik daar vooral zelf mijn weg een beetje in te vinden. Ik neem nog altijd geen medicatie voor mijn ADHD. Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan, maar sommige momenten gaat dat beter dan andere.
Waar ik ook achter kwam is dat mijn ADHD een zeer grote rol speelt in mijn eetstoornis. Op vlak van impulsiviteit, die dopamine zoeken, dat steeds blijven gaan.
Over borderline persoonlijkheidsstoornis.
In het UZ werd ik dan ook doorverwezen naar Karus, waar ik dan op intake geweest bent.
Daar hadden ze mij gezegd dat ik een opname van 8 weken ging hebben, dus ik dacht: “Oké, dit is het laatste wat nodig is om zo veel mogelijk handvaten te hebben om mijn leven te kunnen herstarten, om goed vertrokken te zijn.” Blijkt die opname toch wel 8 maand.
Op dat moment wist ik ook nog niet dat ik borderline heb. Ze hadden toen gewoon gezegd dat DGT (= Dialectische Gedragstherapie), goed ging zijn om mij te helpen omgaan met mijn “emotieregulatieproblematiek”, wat uiteindelijk ook gewoon een chiquer woord blijkt voor borderline.
Ik snap het wel want borderline heeft een heel negatieve connotatie. Ik vind dat echt verschrikkelijk, want er wordt echt zo een negatieve stempel op je hoofd geplakt.
Terwijl borderline voor een stuk genetisch bepaald is en een ander stuk bepaald is door omgevingsfactoren. Waarmee dat ik absoluut ook niet de schuld volledig bij mijn omgeving wil leggen, want je hebt er natuurlijk altijd nog een eigen aandeel in.
Dat is soms wel pijnlijk om te horen, of om in te zien, maar dat betekent ook dat je de stappen wil zetten naar verbetering.
Ik zit ondertussen al sinds augustus in Karus en ik heb daar zo veel prachtige mensen leren kennen, die gewoon echt allemaal niet het gelukslotje in de loterij van het leven getrokken hebben, die allemaal veel hebben meegemaakt.
Dat typische plaatje van “borderliner” klopt gewoon echt totaal niet. Ik vind dat ook belangrijk dat ik dat nu kan inzien dat alles wat daarover verschijnt in de media, gewoon echt niet accuraat is. Niemand weet wat iedereen daar heeft doorgemaakt.
In aanraking komen met andere mensen met borderline heeft mij gewoon echt getoond dat je geen sticker op iemands hoofd kan plakken, met een diagnose op, en dat dat bepalend is voor hoe iemand is als persoon, dat is voor iedereen zo anders. En wij zijn ook gewoon maar mensen.
Het grappige is, dat ik daar ook mijn liefje heb leren kennen. Zij heeft ook borderline, mensen zeggen heel vaak dat dat totaal niet samengaat. Maar, het feit dat wij samen in opname zitten helpt echt, want wij communiceren veel opener, je leert elkaar echt op een ander, veel dieper niveau kennen, je weet waar die persoon doorgaat en leert hoe je daarmee om moet gaan.
Ik vind dat zo gek dat er uit zoiets verschrikkelijk, op zo een onaangename plaats, zoiets moois kan komen.
Ik kan zo veel vloeken op opname, en dingen die daar soms gebeuren, dingen waar je door moet, maar als ik even stil sta, dan zie je wel hoe dankbaar ik daarvoor mag zijn, en hoe hard ik mij kan inzetten voor herstel.
Wat is borderline voor jou eigenlijk?
Eigenlijk betekent dat gewoon dat wij emoties veel heftiger beleven, en dat wij veel langer moeten herstellen van situaties/emoties.
Wanneer ik een bepaalde emotie voel duurt het veel langer voor die weer naar een ‘neutraal’ punt zakt, en soms zakt die zelfs helemaal niet meer.
Als die emotie niet meer zakt zorgt dat voor opgekropte spanning. Elke keer dat een volgende emotie daarop gestapeld wordt, wordt die spanning heviger. Op een gegeven moment zit die spanning dan zo hoog dat ik volledig overspoeld word door mijn emoties, en dan kan ik geen weg meer met mijn emoties.
De therapie die ik nu volg leert mij dan hoe ik met die emoties op een constructieve manier kan omgaan. Daarvoor ging ik op een destructieve manier met mijn emoties om: roekeloos gedrag, de eetstoornis, wegduwen van mijn emoties, in verzet gaan tegen mijn emoties.
Die diagnoses waren voor mij wel een verlossing, ja. Gewoon weten vanwaar het komt. Eindelijk het gevoel hebben dan je niet alles aan het verzinnen bent. Eindelijk het gevoel hebben dat je gehoord wordt. Ik zeg niet dat ik vind dat alles altijd een diagnose nodig heeft, dat is een plakker op je hoofd, en dat is niet leuk. Maar, voor mij was het in eerste plaats een verklaring en ergens een verlossing.
Over herstel.
Herstellen van een eetstoornis is zo moeilijk. Zo veel ups en downs. Veel herval. Maar, je blijft gewoon voor uzelf herhalen dat herstel het waard is. Ik blijf daar echt voor vechten. Soms doet het pijn als ik stil sta bij hoe lang ik al aan het herstellen ben, maar langs de andere kant is dat voor mij ook een motivatie, want ik ben er echt niet al zo lang mee bezig om nu op te geven.
Ze zeggen vaak dat het een knop is dat je moet omdraaien. Ik dacht tot 5 maand geleden dat die knop niet bestond, maar die knop bestaat wel. En dat is echt mega frustrerend. Die knop is eigenlijk de klik maken om te beseffen dat je ertegen wilt vechten, dat je wilt herstellen, dat je beter verdient. Ik word soms nog zo kwaad op mijzelf dat ik mijzelf ooit heb wijsgemaakt dat ik dat niet verdiende. Terwijl ik tegen Marit bijvoorbeeld zei dat zij zoveel beter verdiende kon ik dat voor mijzelf niet zien, wat zo gek is.
Het is het waard.
Doen.
Die trots dat je hebt als het u wel lukt, als je iets overwint.
Ik ben zo trots op mijzelf.
Herstellen van borderline.
Ik weet dat ik daar voor de rest van mijn leven een kwetsbaarheid voor ga hebben. Zeker omdat dat een deel bepaald wordt door een biologische component. Maar, ik geloof dat ik door alles wat ik nu leer en waar ik op aan het inzetten ben, er wel ga geraken.
Het gaat lastig blijven, maar ik denk niet dat dat betekent dat je er daarom voor de rest van je leven zo van moet afzien. Dat is iets waar je mee moet leren leven, maar dat ga mij niet tegenhouden.
Er gaan altijd lastige momenten zijn, maar het zit hem in het weer uit die lastige momenten geraken.
Ik zie het goedkomen.
En dat is al een serieuze stap in vergelijking met een paar maand geleden.
Hart onder de riem.
Blijven inzetten.
Blijven inzetten op alles wat je geleerd hebt.
Ook al denk je soms dat het niets uithaalt,
Soms komt het echt verrassend uit de hoek.
Sta af en toe een keer stil,
Dat kan zo veel helpen.
Een keer rustig gewoon neerzitten, ogen sluiten en eventjes ademen.
Focussen op die ademhaling.
Dat helpt; eventjes in connectie komen met jezelf.
Niet vergeten te genieten van de mooie momenten die er wel zijn.
Blijf u daaraan vasthouden, want dat gaat u door zo veel helpen.
Veel succes, en ik geloof in jullie.
Want ik geloofde ook eerst in niet in mijzelf, maar nu wel.
U go.
Reactie plaatsen
Reacties